Jesteś tutaj: ePsycholodzy.pl > Blog > Powrót do dzieciństwa – czyli o tym, jak przepracować trudne doświadczenia oraz, jak działa mechanizm przeniesienia i przeciwprzeniesienia w terapii

Powrót do dzieciństwa – czyli o tym, jak przepracować trudne doświadczenia oraz, jak działa mechanizm przeniesienia i przeciwprzeniesienia w terapii

Opublikowane przez: Anna Wierzbicka w dniu: 23 czerwca 2021

Kumulujące się napięcie może w dużym stopniu wynikać z trudnych czy nawet traumatycznych doświadczeń z dzieciństwa, które nie zostały odpowiednio przepracowane.

Nurt psychodynamiczny, najbliższy mgr A. Wierzbickiej, zakłada, że to, co nami kieruje, często jest nieuświadomione i wynika z naszej przeszłości, wypartych w sposób obronny wewnętrznych konfliktów, trudnych treści, czy doświadczeń, z którymi nie chcemy się mierzyć, a które i tak pojawiają się w naszym życiu w postaci różnych objawów.

Aby zrozumieć dynamikę wewnętrznych procesów zachodzących w każdym z nas, należy spróbować zrozumieć, czym jest dany konflikt u każdego człowieka i z czego on wynika.

W tym celu, poprzez mechanizm przeniesienia na terapeutę własnych uczuć i zachowań, które w rzeczywistości związane są z ważniejszym dla klienta obiektem (najczęściej obiektem rodzicielskim), sięgamy do wczesnodziecięcych doświadczeń.

Przeniesienie umożliwia pracę terapeutyczną nad owymi uczuciami oraz stworzenie w ich miejsce doświadczenia korekcyjnego.

Dopiero w momencie, w którym uświadomimy sobie własny wewnętrzny konflikt, jesteśmy w stanie przepracować różne rzeczy i nauczyć się nowego sposobu funkcjonowania, który obejmuje zatrzymanie dysfunkcyjnych, a czasem wręcz destrukcyjnych, strategii działania towarzyszących nam na co dzień.

Odwrotnego zjawiska doświadcza terapeuta. Nazywa się to przeciwprzeniesieniem, i – tak jak przeniesienie – jest ono wpisane w proces terapeutyczny.

Aby je zminimalizować, psycholog powinien zdawać sobie sprawę z zachodzących w nim procesów w kontekście kontaktu z konkretnym klientem.

Przy pracy na emocjach (zarówno pacjenta, jak i terapeuty) najważniejsze jest monitorowanie terapii dzięki superwizji, ciągłej autorefleksji oraz umiejętności oddzielenia tego, co należy do terapeuty, a co do klienta.

Na podstawie wywiadu z Anną Wierzbicką, rozmawiała Monika Paderewska

Ta strona używa plików cookies