Jakie wyróżniamy rodzaje zaburzeń odżywiania?
Według obecnie przyjętej klasyfikacji istnieją specyficzne zaburzenia odżywiania, do których należą – najbardziej powszechne – anoreksja i bulimia oraz niespecyficzne zaburzenia odżywiania, z których najczęstszym przypadkiem jest jedzenie kompulsywne. Osobom z anoreksją udaje się w pełni opanować potrzebę jedzenia, natomiast osobom z bulimią się to nie udaje. Istnieje także wiele mniej groźnych zaburzeń odżywiania pochodzących z okresu wczesnodziecięcego, m.in. wybiórcze jedzenie.
Co może leżeć u podłoża zaburzeń odżywiania?
U źródła – zarówno anoreksji, jak i bulimii – leżą te same przyczyny. Należy do nich, przede wszystkim: potrzeba nadmiernej kontroli, trudna sytuacja rodzinna, stres oraz doświadczenia traumatyczne. „Jeśli chodzi o bulimię – jest trochę łatwiej, natomiast anoreksja odnosi tylko połowiczny sukces” – opowiada Barbara Pastuszek – Lipińska, psycholog i psychoterapeuta. „Osoby cierpiące na anoreksję w pewnym momencie doprowadzają się do stanu, w którym ich organizm zjada sam siebie, co sprawia, że przy pewnym poziomie BMI nie da się poznawczo pracować z takim pacjentem” – dodaje, przytaczając historie pacjentek umierających na oddziałach kardiologicznych w wyniku wyniszczenia z powodu anoreksji. Śmiertelność jest bardzo wysoka, a pacjentki żyją krótko. Osobami najbardziej podatnymi na zaburzenia odżywiania są kobiety i dziewczynki w wieku nastoletnim.
Jak pracować z osobami cierpiącymi na anoreksję i bulimię?
Wstyd, poczucie winy, poczucie osamotnienia, poczucie bycia gorszą oraz nadmierna potrzeba kontroli połączona z ogromną zawziętością – z tymi problemami mierzą się osoby dotknięte zaburzeniami odżywiania. Poza pracą nad tymi aspektami, podczas terapii otrzymuje się listę zawierającą prawidłowy podaż kalorii na dany dzień, powstałą przy współpracy z dietetykiem, a także – na każdej sesji – ma miejsce pomiar wagi.
Na podstawie wywiadu z Barbarą Pastuszek – Lipińską, rozmawiała Monika Paderewska.