Jesteś tutaj: ePsycholodzy.pl > Blog > Przemoc – statystyki zatrważają, tymczasem wielu na ten temat milczy. Jak zachęcić osobę krzywdzoną do skorzystania z pomocy?

Przemoc – statystyki zatrważają, tymczasem wielu na ten temat milczy. Jak zachęcić osobę krzywdzoną do skorzystania z pomocy?

Opublikowane przez: Anna Wierzbicka w dniu: 27 czerwca 2021

Dla wielu osób przemoc domowa jest nadal tematem tabu. Dlatego najważniejsze staje się to, aby uznać, że przemoc występuje oraz, że jest ona czymś, na co absolutnie nie powinno być miejsca i zgody; czymś, co łamie prawo każdej osoby do tego, by mogła żyć spokojnie i bezpiecznie, żeby
nikt nie naruszał jej granic zarówno fizycznych, jak i psychicznych. Istotą pracy terapeutycznej z osobą doświadczającą przemocy jest także uświadomienie, że nie jest ona jej winą. To jest podstawowy problem. „Ale ja myślałem/am, że to jest moja wina.”; „Zawsze słyszałem/am, że to
dzieje się przeze mnie, więc myślałem/am, że to ze mną jest coś nie w porządku albo, że na to zasługuję; ja sprowokowałem/am, to tak mam”. Takie zdania wielokrotnie słyszała w swoim gabinecie Anna Wierzbicka. Bardzo często okazuje się, że stoją za nimi utrwalone, wczesnodziecięce
schematy myślenia oraz przeżywania siebie i świata, gdzie przemoc występowała od zawsze i, w związku z tym, stanowi dla osoby pewnego rodzaju normę. Przed osobą krzywdzoną stoi długa droga do tego, żeby dała ona sobie prawo do myślenia, że może się z czymś nie zgadzać; że nikt nie
może jej krzywdzić. Często osoby doświadczające przemocy uwikłane są w wiele różnych historii, nie tylko przemocowych, lecz także finansowych, materialnych czy bytowych. Na co dzień ze strony sprawcy przemocy słyszą: „Nie poradzisz sobie beze mnie.”, „Jesteś nikim.”, „Nie wychowasz sama dzieci.”, „Jak ty się utrzymasz?”. Praca z krzywdzonym klientem jest bardzo złożona i dotyka wielu obszarów.

Zupełnie inna sytuacja jest w przypadku dzieci. Dzieci są zależne od dorosłych i to właśnie owa zależność powoduje, że nie mają możliwości wyjścia z sytuacji przemocowej. Na szczęście, obecnie mają one coraz większą świadomość swoich praw i rozumieją, czym jest przemoc. Wiedzą, że nie mogą być źle traktowane – zarówno w obszarze fizycznym, jak i psychicznym. „Znam przypadki dzieci, które same wzywały policję na swoich rodziców.” – opowiada Anna Wierzbicka. „Znam też wiele przypadków dzieci, które – mimo, że było wiadomo, iż ta przemoc jest – zaprzeczały jej z lęku przed tym, co będzie dalej; z takiej ogromnej potrzeby bycia z rodzicami. (…). Znam też wiele przypadków dorosłych, którzy mówią: Ja kiedyś mówiłem/am cioci albo babci, że tata mnie bije, że
dochodzi do przemocy seksualnej, ale nikt się tym nie zajął. Wszyscy mówili, że to nieprawda, że wymyślam i że mam nikomu o tym więcej nie mówić”. Najważniejsze jest to, by osoba doświadczająca przemocy zdecydowała się o niej opowiedzieć i zawierzyć komuś, że coś się może
w jej sytuacji zmienić. W sytuacji, kiedy przemoc jest w rodzinie, w której są dzieci, cała rodzina wymaga wsparcia. Istnieje wiele fundacji, między innymi Fundacja Mederi, czy Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę (dawniej: Fundacja Dzieci Niczyje) zajmujących się pomocą dzieciom doświadczającym przemocy lub wykorzystywanych seksualnie. Sama praca z rodzicami przynosi już efekty, jeśli chodzi o dzieci, ale warto – a wręcz należy – poświęcić im także uwagę także bezpośrednio. To jest właśnie praca w rozumieniu systemowym.

Na podstawie wywiadu z Anną Wierzbicką, rozmawiała Monika Paderewska

Ta strona używa plików cookies