Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD) to rodzaj zaburzeń psychicznych charakteryzujący się występowaniem natrętnych myśli (obsesji) wzbudzających lęk oraz nieodpartych impulsów do wykonywania powtarzających się działań (kompulsji) mających obniżyć lub zniwelować lęk.
Obsesje to powtarzające się myśli, wyobrażenia, pragnienia. Dotyczą różnych aspektów, a do najczęściej wymienianych należą:
- obawy związane z zanieczyszczeniem, zarażeniem,
- konieczność porządkowania przedmiotów, symetrii,
- agresja skierowana do siebie i innych,
- tabu związane z seksualnością, religią,
Kompulsje to z kolei czynności wykonywane fizycznie bądź poprzez operacje umysłowe, które pojawiają się w celu redukcji lęku wywołanego przez obsesyjne myśli. Do najczęstszych kompulsji należą:
- częste mycie rąk,
- sprawdzanie czy drzwi są zamknięte,
- porządkowanie,
- liczenie,
- powtarzanie pewnych ruchów lub słów (rytuały).
Kompulsje są tylko chwilowym obniżeniem lęku i prowadzą do błędnego koła powtarzających się myśli i czynności.
Co wyróżnia osoby z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym?
Choć powtarzające się natrętne myśli i powtarzanie pewnych czynności może pojawiać się u każdego, to osoby dotknięte zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym wyróżniają się pewnymi cechami. Choć uznają swoje zachowanie za nadmierne i woleliby go uniknąć, to nie potrafią go kontrolować. Dziennie tracą przynajmniej godzinę na obsesyjne myśli i rytuały, co prowadzi do zubożenia ich kontaktów z innymi ludźmi, pogorszeniem jakości pracy, nauki. Osoby te często odczuwają nieustanne napięcie i stres związany z natrętnymi myślami oraz presję wykonywania powtarzających się czynności.
W jakim wieku zaczyna się zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne i co je wywołuje?
Warto wiedzieć, że zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne jest przewlekłym zaburzeniem, które często ma początek w okresie dorastania lub wczesnej dorosłości. Najczęściej pojawia się od 19 roku życia z wcześniejszym początkiem u mężczyzn. Dokładna przyczyna zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych nie jest w pełni poznana, w literaturze wymienia się często: czynniki genetyczne, neurobiologiczne oraz środowiskowe jako odpowiedzialne za powstanie tego zaburzenia.
Współwystępowanie zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego i jego leczenie
Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne często współwystępuje z innymi zaburzeniami psychicznymi, takimi jak: depresja, zaburzenia lękowe, zaburzenia odżywiania czy zaburzenia snu. Może również prowadzić do izolacji społecznej i obniżenia samooceny. Dlatego ważne jest, aby osoba cierpiąca na zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne uzyskała odpowiednią pomoc i wsparcie. W niektórych przypadkach, lekarz może również zalecić farmakoterapię, taką jak leki przeciwdepresyjne, które mogą pomóc w kontrolowaniu objawów.
Jak radzić sobie z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym?
Istotne jest również wsparcie otrzymywane od rodziny, partnera/partnerki oraz grupy. Warto też szukać informacji, zasobów i organizacji zajmujących się tym zaburzeniem, aby możliwie wcześnie rozpocząć próbę leczenia. Ważne jest, aby zrozumieć, że zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne to nie jest wina osoby dotkniętej tym zaburzeniem. To realne choroba psychiczne, która wymaga wsparcia, empatii i odpowiedniego leczenia.
Zgłoś się po pomoc
Jeśli jesteś osobą dotkniętą zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym lub masz bliską osobę cierpiącą na to zaburzenie, nie wahaj się szukać pomocy. Zachęcaj swoich bliskich do uzyskania profesjonalnej opieki. Z odpowiednim wsparciem i leczeniem, osoby z tym zaburzeniem mogą poprawić jakość swojego życia.
Kliknij tutaj, aby uzyskać pomoc!